تبلیغات ویژه
تبلیغات متنی
(بسم الله الرحمن الرحیم)
خطبه 177 فراز 5 « وَ ايْمُ اللَّهِ مَا كَانَ قَوْمٌ قَطُّ فِي غَضِّ نِعْمَةٍ مِنْ عَيْشٍ فَزَالَ عَنْهُمْ إِلَّا بِذُنُوبٍ اجْتَرَحُوهَا لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيد»
به خدا سوگند هرگز ملتي كه در ناز و نعمت مي‌زيستند نعمتشان زوال نيافت مگر بر اثر گناهاني كه مرتكب شدند زيرا خداوند هرگز به بندگان ستم روا نمي‌دارد .
بواسطه گناه شادابي از زندگي و فراخي از رزق و نشاط و طراوت از معيشت انسان دور مي‌شود و به يقين نعمتهاي الهي برحسب شايستگي‌ها و لياقت‌ها درميان بندگان تقسيم مي‌شود لذا پاكان و صالحان، شايسته آنند نه گنهكاران آلوده .
سنت الهي بر اين است كه هرگاه عطايايي را از بنده پس بگيرد عين يا بهتر از آن را عطا مي‌كند حال اگر گرفتاري و مصيبتي بر كسي وارد شد و خداي سبحان آن را جبران نكرد قطعاً به دليل گناهاني است كه فرد كسب كرده و خود، مانع ايجاد كرده است زيرا خدا به بندگان ظلم و جابجا كاري نمي‌كند و براي آنان كم نمي‌گذارد .
هديه به پيشگاه مطهر اميرالمومنين عليه السلام صلوات
- لینک کوتاه این مطلب
»
موسسه علمیه السلطان علی بن موسی الرضا(ع)
تاریخ انتشار:14 دی 1393 - 13:42
مطالب مرتبط...
نظر شما...
