نگاهي به درونمايه و محور سوره ي ضحي

(بسم الله الرحمن الرحیم)

سپيده دم از دل تاريکي سربر مي آرد و اميد به دگرگوني، از دل رنج و فاجعه، زاده مي شود. هنگامي که درآمدن وحي، درنگ پديد آمد و اشتياق در دل پيامبر و هراس در جان مؤمنان، فزوني يافت و مشرکان، ياوه هاي خويش همه جا پراکندند، بانگ وحي ديگر بار در بلنديهاي مکه طنين افکن شد و سپيده ي آن، راه خويش را فراسوي دلهاي تشنه گشود تا بدانها نور، گرما و مهرباني هديه دهد و دلهاي تشنه نيز آن را به گرمي پذيرا شدند و با ژرفايي آن را دريافتند.
رحمت الهي، اينگونه از پيش، شرايط را آماده مي سازد تا اثرگذارتر و پرنفوذتر باشد، آيا نديده اي يتيم هنگامي که دست رحمت، او را فرا مي گيرد چگونه بر ديگر يتيمان محروم، دل مي سوزاند؟ آيا نديده اي ره گم کرده، آن هنگام که هدايت مي يابد چگونه دلش هدايت را به خود مي کشد، همانگونه که خاک، در روز سوزان، آب را به خود؟ اينگونه است که مؤمن به سرنوشت خويش خشنود مي شود، پس اگر شبي را آرام مي گيرد، نباشد دل بهاي روشنايي روز را نخواهد فهميد و اگر عطش نباشد دل از نوشيدن جرعه آبي گوارا، لذت نخواهد برد و اگر چالش نباشد، پيشرفت به دست نخواهد آمد و اگر رنجها نباشد، نهضت ها بر پا نخواهد شد.
گويا محور سوره ي ضحي (مانند سوره ي شرح) همين بينش باشد، که براي رسيدن به آن چنين زمينه چيني مي شود: ابتدا به روشنايي روز و سپس به شب چون آرام گيرد، سوگند ياد مي شود، آنگاه بيان مي شود که درنگ افتادن در کار وحي براي وداع گفتن پيامبر نبود، بلکه حکمت آن، پايدارکردن وحي در جانها بوده است، سپس پيامبر يادآوري مي شود که چگونه پروردگار، پس از رنجهاي بسيار، گونه هاي رنگ رنگ نعمت را بدو ارزاني داشت و او بايد براي سعادت و هدايت مردم با تمام توان و نيروي خويش تلاش کند.

- لینک کوتاه این مطلب

تاریخ انتشار:28 مهر 1393 - 11:08

دسته : اخبار - قرآن کریم